Sinds gisteren houden we rust in EBC om zuurstof en voedsel te bunkeren: van de met veel moeite gekweekte speklagen is inmiddels niets meer over ondanks Lunduks, Mingmu’s en Pemba’s niet aflatende pogingen ons continu vol te stoppen. Verder hebben we geen haast want we liggen voor op schema. Als we zonder problemen in kamp 3 kunnen slapen, zijn we klaar voor een toppoging. Vooralsnog ziet Namgya ons liever niet omhoog gaan: er zijn erg veel ijslawines in de Khumbu Icefall. We tellen er elke dag wel 2 tot 4. Eergisteren viel een enorme lawine vlak nadat we de gevaarlijkste zone verlaten hadden. Gelukkig waren er geen slachtoffers. Vanmorgen raakte echter een sherpa zwaargewond in een lawine en moest per helicopter gered worden. Namgya wil niet dat we in de ijsval komen todat alle vaste touwen en ladders hersteld zijn danwel nieuw aangebracht zijn.

Gisteren terug gekomen uit kamp 2 (6400m). Het was de bedoeling dat we op 6000m net boven de Khumbu Icefall kamp 1 zouden opslaan en vandaar uit twee keer naar kamp 2 zouden gaan om spullen te brengen. Nadat we een keer in kamp 1 geslapen hadden en nog een keer omhoog waren geweest, stelde Namgya voor om ook een keer in kamp 2 te slapen. Dus na twee nachten op 6000m zijn we naar 6400m geklommen en hebben daar 2 tentjes opgeslagen. Toen Jetze en ik daar allebei sliepen als rozen zonder enig symptoom van hoogteziekte, stelde Namgya met glimmende ogen voor om nog een nacht te blijven. Zo gezegd, zo gedaan. Pemba en Nambya hebben zich vervolgens de hele dag uit de naad gewerkt om de keukentent te vervolmaken en een derde tent (better than Buckingham palace) op te zetten. Daarmee is kamp 2 ons Advanced Base Camp (ABC)geworden. Kamp 1 is inmiddels volledig ontmanteld en ABC is nu ons eerste steunpunt op weg naar kamp 3 op ca. 7500m

We zijn van Everest Base Camp naar Gorak Shep gelopen als ochtendwandeling en omdat daar de 3G mast staat. Zien dat een ezel een douche wil nemen. Grote hilariteit.

We zijn moe van de tocht van Camp 2 naar hier (Base Camp), hebben dat in 3,5 uur gelopen (van 07.30 tot 11.00). Was erg snel. Liggen nu bij te komen. De afgelopen dag zaten waren we in Camp 2 volledig buiten bereik van alle berichten, behalve die over de satnav. Er was zelfs even geen bereik met de satelliettelefoon en Peter werd gevraagd om wat hoger te gaan zitten! Haha, dat op 6400 meter! Heel leuk om alles nu te lezen. Zijn blij met alle berichten.

Ontmoeten een plaatselijke beroemdheid, Lhakpa Sherpa. Heeft als eerste Sherpa de Seven Summits gedaan. Werkt voor Alpine Ascents, groot, maar bijna 2 maal zo duur als onze organisatie. Hij wordt met eerbied behandeld, maar we zien dat dit ook Namgya overkomt. Over onze wandeling: we voelen ons oude mannen, die na 3 passen buiten adem zijn. En de top van de berg is nog 2,5 km hoger! We doen verder niet veel: drinken, eten en rusten. De assistent kok Pemba slooft zich voor ons uit: vanochtend havermout (heel braaf alles door de keel kunnen krijgen) en pannenkoeken met veel suiker. De lunch was witte rijst met een geslaagde kerriesaus, na de onvermijdelijke knoflooksoep.

Sherpa’s zijn bezig vaste touwen aan te brengen op het steile stuk naar Camp 3. In totaal 10 km, werd verteld. Als wij over een dag of 5 daarheen gaan zit alles op  z’n plek. We zullen dan op die hoogte overnachten en daarna weer terug gaan naar Base Camp. Ondertussen vervelen we ons geregeld. We houden een dagboek bij, luisteren naar muziek, praten, luieren, verlangen naar huis, vragen ons af waarom we dit doen, etc. Zeker nu we al enkele dagen geen bereik hebben valt er iets belangrijks weg: contact met thuis en berichtjes van familie en vrienden. Morgen weer volop, gelukkig.

We blijven nog een dag in Camp 2, voelen ons goed. Wel kost elke handeling moeite, zuurstof is schaars. Doen een wandeling naar boven, gaan langzaam.

Maandag 23 april. We liggen om 18.20 in onze slaapzakken in Advanced Base Camp (6400 meter). Uitzicht op de Lhotse, de Nuptse en de Everest. Vandaag 2 tenten opgezet hier, onze en de eettent, waar Namgya en Pemba de assistent kok slapen. Afgelopen 2 nachten geslapen in Camp 1. Dat ging zo goed dat we niet terug gaan maar dus hier proberen te slapen. We hebben nog nooit op deze hoogte geslapen, zijn benieuwd. Als hoofdpijn, dan naar beneden. Als niet, dan een tochtje omhoog en nog een nachtje. Jammer dat we alleen via de satelliettelefoon bereik hebben. Blijft bij berichten als “alles ok, wij zijn hier en hoe is het daar”. Namgya is tevreden over ons eetgedrag: als het moet persen we het erdoor. We eten niet eens de ergste dingen, maar het gaat hier iets moeizamer. Het menu hier is tomaten soep voor lunch en als diner knoflooksoep, Tibetaans brood met yakkaas (beide goed te eten) en smack (vlees) met verwarmde gemengde vruchtjes uit blik toe. Gaan dan direct naar bed.

Ze zitten sinds zaterdag in kamp 1. Vanmorgen zijn ze naar 6400m geweest (kamp 2). Morgen gaan ze weer naar kamp 2, om daar ook te overnachten. Daarna terug naar kamp 1 en vervolgens terug naar basecamp.

Update via de satelliet telefoon.

Wasdag. Na de uitputtende tocht gisteren naar kamp 1 op 6000m om spullen te brengen, hebben we vandaag rustdag. Na het ontbijt hebben we eerst onze vieze kleren gewassen in een aluminium wasbekken en vervolgens, met stenen verzwaard op de tent te drogen gehangen. In no time was alles bevroren maar het is hier zo gortdroog dat alles tussendemiddag al droog was. In de tussentijd hebben we kunnen douchen. Enigszins primitief met een ton water en een pompje op batterijen met een slang met douchekop, maar na 10 dagen zonder enige wasgelegenheid ruiken we nu weer naar bloemetjes!

We besluiten zo’n 3 kwartier de Khumbu IJsval op te lopen naar het punt waar je Gorak Shep kunt zien in de hoop dat we daar 3G hebben (dat is het telefoon-netwerk). Als we onze spiksplinter nieuwe ultralichte stijgijzers aan willen trekken blijken zowel bij Jetze als mijzelf er nog maar 11 punten aan te zitten in plaats van 12… De Grivel airtech crampons kunnen klaarblijkelijk niet tegen een rondje Khumbu ondanks dat daar eigenlijk vrijwel geen steen ligt. Ze kunnen direct de prullenbak in en we gaan verder met onze stalen (zwaar maar betrouwbare) stijgijzers.

Op de IJsval hebben we inderdaad bereik en kunnen we jullie weer plaatjes sturen. Verder kunnen we alle berichtjes op het gastenboek en facebook lezen. Heel veel dank aan jullie allemaal – het maakt een enorm verschil voor ons dat er zoveel mensen meeleven!

We hebben vernomen dan mensen problemen ondervinden met het sturen van een bericht via de satelliet telefoon. Het nummer is als volgt: de webpagina geeft zelf al de eerste 4 cijfers: 8816. De rest van het nummer, 32573845, moet er direct achteraan ingevuld worden.

Het ingevulde nummer is dan dus: 881632573845.

Een bericht kan verstuurd worden via: http://www.iridium.com/ gebruik de knop ‘send a satellite message’ rechts bovenin.

Donderdag 19 april. Het belangrijkste van vandaag is dat we naar Camp 1 gaan op ruim 6000 meter en terug. Doel is acclimatiseren. We staan rond 02.30 op en lopen door het  duister. Dat wil zeggen, er zijn veel die omhoog gaan en overal zien we de hoofdlampen die de route markeren. De tocht is zwaarder dan gedacht omdat het eerst veel op en neer gaat en daarna vaak heel steil is. Als het licht wordt blijkt wel hoe mooi het is. Grillige ijsformaties met prachtige kleuren zijn overal. Aan de veiligheid is hard gewerkt: overal zijn touwen en over spleten liggen ladders. Dat lijkt enger dan het is omdat je je goed vast kan houden aan een strak gespannen touw. We worden voortdurend ingehaald door sherpa’s die dit als hun speeltuin zien en rennen en springen waar wij alle veiligheidsregels in acht nemen. Na 5 en een half uur zijn we boven en bij ons veronderstelde kamp.

Er staan voor ons nog geen tenten, dat moet morgen gebeuren, er liggen alleen wat grote tassen. We stoppen onze spullen erbij. Camp 1 ligt in een bocht van de gletsjer en er is prachtig uitzicht op de Lhotse. Ik ben bijna te moe om hierop te letten. We gaan trouwens ook snel naar beneden omdat de sneeuw vroeg het best is. Wel zien we al groepen naar Camp 2 lopen. Die zijn dus verder dan wij. Naar beneden gaat natuurlijk sneller en we zijn om 11.15 terug. Peter en ik zijn helemaal gaar en gaan snel even slapen, waaruit we gewekt worden voor de lunch. Pasta en koolsla, met Cola en Sprite. Met Namgya bespreken we de komende dagen. Dat ziet er als volgt uit: eerst een rustdag, dan naar Camp 1 voor 3 nachten. Daar regelmatig op en neer naar Camp 2, dat zo’n 400 meter hoger ligt. Slapen in Camp 2 en dan weer naar Base Camp. Prima plan, daarna weer slapen.

Als we aankomen in het Base Camp is het warm, ik trek voor het eerst een korte broek aan. In de tent was ik me met 4 doekjes Edet vochtig toiletpapier: luxe! (er is geen douche natuurlijk). Peter ruik je na weken nog niet, maar mijn voeten stinken af en toe behoorlijk. Later op de dag gaat het vriezen en ook sneeuwen. De sneeuw glijdt met een suizend geluid van onze tent af, en onze handen worden koud zonder handschoenen.

Commentaar: “Afzien, het grote afzien is begonnen. Vannacht om 2:30 uur op en naar kamp1. Nu 8 uur later bijna terug.”